...en de naam is Kuta! Het is echt ongelooflijk wat ik daar zag. Toen ik aankwam dacht ik dat ik gek werd. Het is daar werkelijk afgeladen met toeristen, vooral uit Australie... En de straten zitten van voor tot achter vol met winkeltjes, hotels en restaurants. Er was bijna geen local meer te vinden in de stad, behalve degene die in het restaurant, hotel of winkeltje werkten...

Daarnaast liep ik er tegenaan dat het einde van de Ramadahn uitbundig werd gevierd door alle Javanezen, wat inhoudt dat ze massaal naar Bali trekken voor de vakantie. Zeker Kuta is bij hen populair, wat in ieder geval het percentage indonezen weer wat opkrikte maar er ook voor zorgde dat werkelijk elke kamer in deze verdomde stad (dat vond ik er in eerste instantie van) bezet was. Mijn eerste nacht heb ik dan ook op de kamer doorgebracht bij een Javanees, die afkomstig was uit Surabaya. Ik was heel blij met zijn aanbod om bij hem te slapen, omdat ik anders die nacht niet had kunnen slapen. Maar ik voelde me toch niet echt prettig, hij had namelijk gewoon een tweepersoonsbed (in plaats van twee losse bedden). Maar ik had me toen ik ging slapen gewoon helemaal ingerold in mijn laken en ik heb de nacht weer overleefd en gelukkig goed kunnen slapen, want ik was echt zo moe. Ik had nog even geprobeerd om mee te gaan op stap en het zo laat te maken dat ik de nacht wel kon overslaan, maar dat liet mijn lichaam niet toe.

De volgende dag kon ik gelukkig verplaatsen naar een eigen kamer met genoeg ruimte voor mezelf. Prima plekje was dat, met twee losse bedden (ja die kamer wel ja... ) en ruime badkamer en een eigen balkonnetje met uitzicht over de tuin. Zeer goed te doen dus. Vanaf dat moment leek ik ook ineens meer te gaan wennen aan de stad en het dus ook meer naar mijn zin te hebben. Uiteindelijk ben ik vier nachten gebleven, dus ik heb het leren waarderen. Ik ben de eerste dag nadat ik een kamer had naar het strand gegaan, wat toch wel erg mooi is in Kuta. Gezien de golven vind je hier enorm veel surfers, maar het strand zelf is ook aangenaam. Ik moest in het begin wel wennen aan de kracht van de zee. De eerste keer dat ik in het water ging lag ik bij de derde golf (die wat sterker en hoger was) op mijn gat bijna op het strand. Ik moest dus iets meer stevigheid bieden. Maar eenmaal gewend was het prima afkoelen daar.

Ik vond dat ik toch nog iets meer dan alleen strand moest gaan doen, dus ik besloot voor de volgende dag een tripje te boeken. Dat tripje heeft met ongeveer 20 euro gekost (vrij duur hier) maar is zeer de moeite waard geweest. Ik ben namelijk gaan raften! Echt super was dat, 12 kilometer stroomafwaarts door prachtig schoon water 'varen'. Rustig varen was het echter niet, zoals je ook niet verwacht bij raften... We hadden een aantal instructies die ons af en toe werden toegeroepen en waarop we moesten reageren:

forward peddle (vooruit peddelen)
backward peddle (achteruit peddelen)
lean back (achterover leunen om zonder schade onder lage bamboebruggen door te kunnen)
boom-boom (dit betekende hou je vast, het wordt hobbelig)

En gelukkig heb ik heel vaak boom-boom gehoord, wat het echt tot een mooie trip maakte. We hebben de rivier te voet over moeten steken bij een waterval waar we niet met de boot naar beneden konden, we zijn onder watervallen door gegaan (heerlijk dat verkoelende water), en als klapper op de vuurpijl zijn we bij een waterval van 4 meter naar beneden gegaan. Supervette trip, ik zou hem bij mijn volgende bezoek zeker weer doen! En helemaal leuk is dat ik weet dat mijn duitse vrienden een soortgelijke trip (waarschijnlijk op een minder mooie rivier) hebben gedaan voor ongeveer drie keer zoveel geld, hehehe...

Ik zou rond 3 uur weer terug zijn bij mijn hotel, maar het ging allemaal weer op Aziatische wijze natuurlijk. Ik werd 's morgens om 8 uur opgehaald bij mijn hotel. Toen reden we naar een ander hotel waar ook een ander busje was. Daar zouden 15 mensen opgehaald moeten worden. Ik heb ze nooit gezien, want uiteindelijk ben ik na 10 minuten met alleen mijn chauffeur en mijn busje weer weggegaan, ik begreep er toen al niets van. Maar ik was allang blij dat ik niet langer hoefde te wachten... Achteraf hoefde ik daar niet zo blij om te zijn, ik moest namelijk nu vervolgens bij en restaurantje verderop wachten en ik had geen idee op wie of hoe lang. Dat bleek uiteindelijk ongeveer 45 minuten te zijn en ik begon me tegen die tijd eigenlijk wel wat op te winden. Mijn Nederlandse bloed kwam duidelijk boven toen ik geirriteerd vroeg hoe lang het nog ging duren en wat er aan de hand was. Helemaal irritant wordt het als je er dan geen zinnig woord uit krijgt. Toen mijn volgende vervoer was gearriveerd bleken de inzittenden Javanezen te zijn die gelukkig goed engels spraken. Ik begon het verhaal te begrijpen, en het sloeg werkelijk nergens op. Zij hadden namelijk de auto waarmee we verder gingen zelf gehuurd als een prive auto. Mijn bestuurder zou hen daar brengen, maar had hen niet verteld dat ik er ook zou zijn (tja, dan was het niet meer prive he...). Dus zij hadden lekker rustig aan ontbeten en dergelijke omdat ze dachten dat ze alles die dag lekker rustig aan konden doen. Heel stom dus allemaal... En voor hen werd het nog mooier, ik moest ook weer terug. Dus konden zij hun geplande tripje naar Ubud (na het raften) op hun buik schrijven, ze moesten mij namelijk terug brengen. Zij schoten er dus nog meer bij in dan ik en we hadden allemaal goed betaald voor dit tripje, wat mij dus weer ernstig heeft verbaasd. Gelukkig was het alles allemaal meer dan waard, want anders zou ik er toch echt wel pissig om zijn geworden.

Die avond ben ik in een restaurantje gaan eten en raakte daar aan de praat met een leuke Nederlandse meid, die helaas dezelfde avond alweer door vloog naar Australie. Dus we hebben niet heel veel tijd samen doorgebracht, maar het was gezellig. Daarna heb ik Maurits en Bart weer ontmoet die de volgende dag naar huis zouden gaan. We hebben er maar een lange nacht van gemaakt in een of andere dansclub in Kuta. Ik heb me er wel vermaakt, maar het is het toch niet helemaal hoor...

Kuta is trouwens ook de plaats waar in 2002 de bomaanslagen zijn geweest in een discotheek. Daarvoor is in het centrum een heel groot monument gebouwd (ik heb er helaas geen foto meer van gemaakt) met alle namen van de overledenen er op.

Ik heb de volgende dag nog van een dagje strand genoten en heb eindelijk mijn bintang top gekocht voor een goede prijs! En toen was ik wel klaar met Kuta. Ik zit nu in Padang Bai, maar ik vind dat er hier echt weinig te doen is tenzij je gaat duiken (en ik vind dat hier te duur aangezien ik het straks in Thailand goedkoper kan doen). Dus ik ga morgen gelijk door naar het grootste Gili eiland (Trawangan). Het schijnt daar heel mooi en bounty achtig te zijn, dus daar kijk ik wel naar uit.