Mijn laatste dagen in Kuching heb ik vooral ontspannen. Nadat ik terug was van Bako heb ik twee dagen helemaal niets gedaan. Een beetje voor de tv gehangen om filmpjes te kijken en wat internetten. Het was ten slotte weekend, hield ik mezelf voor... Eigenlijk voel ik me hier gelijk schuldig als ik een dag niets doe. 'Je moet je tijd hier wel optimaal benutten' is een beetje het gevoel dat ik heb. Maar ik heb mezelf deze twee dagen gegund en ik heb er van genoten. Maandag was mijn laatste dag in Kuching en wilde ik nog wat nuttigs doen. Ik zou richting de wind & fairy caves, maar het regende (in tegenstelling tot mijn luie dagen) deze keer enorm in de ochtend. Het was echt onvoorstelbaar wat er uit de lucht kwam vallen. Om een beetje een indruk te krijgen van de hoeveelheid water die je kunt verwachten bij een dergelijke tropische bui verwijs ik jullie naar de foto's, let vooral op de oude mevrouw met haar paraplu. Door de regen heb ik mijn plannen gewijzigd en ben ik naar het Sarawak museum gegaan. Zeer interessant en ik heb hier ook zeker twee uur doorgebracht. Daarna wat planning gedaan en wat vluchten geboekt en toen terug naar het hostel om mijn tas te pakken. Maar beneden zaten de hosteleigenaar en zijn vriend bier te drinken en natuurlijk moest ik er bij komen zitten. Uiteindelijk ben ik daar gezellig twee uren blijven hangen en toen toch maar eens begonnen met pakken. Ik moest toch wel even opscherpen daarvoor moet ik zeggen. Want wat jullie misschien niet verwachten, maar ik drink hier niet zo vaak. Sowieso is bier hier niet in overvloed verkrijgbaar (er zijn veel moslims) en daarbij heb ik ook vaak dagen dat ik vroeg naar bed ga of in mijn hostel ben. Dus dat zal jullie allemaal vast verbazen :)

Volledig afgesloten van de wereld heb ik de afgelopen dagen doorgebracht in Mulu National Park nadat ik uit Kuching ben vertrokken. Via Sibu (met de boot naar toe gegaan) en Miri (laatste stuk met de bus) ben ik naar het park gevlogen. De enige manier om het park te bereiken is namelijk met het vliegtuig of met de boot (die er 10 uren over doet). Iedereen vliegt dus naar Mulu en dat is op zichzelf al best bijzonder. Als je bent geland heb je ook gelijk het gevoel dat je in een superkleine gemeenschap terecht bent gekomen. Het vliegveld is echt superklein en heeft slechts één startbaan/landingsbaan. Ik kwam aan het begin van de middag aan en ik kon daarmee gelijk die middag nog een tocht maken. Ik heb gelijk de eerste dag mijn hele planning gemaakt en ik wist dus precies hoe mijn programma er uit zou zien. Best prettig om eens een paar dagen te weten wat je gaat doen (meestal heb ik vandaag nog geen idee wat ik morgen ga doen).

De eerste dag ben ik begonnen met de Langs cave en de Deer cave. De eerste grot is een van de kleinste (de gids zij dat het de kleinste was, maar later kwam ik er achter dat er een kleinere is) grotten die ze hier hebben. Hij was echter goed gevuld met stalagmieten en stalagtieten en dus erg mooi om te zien. Daarnaast was het erg prettig vertoeven in de grot waar het lekker koel was. Daarna zijn we naar de Deer cave gegaan. Dit is de grootste grot (van de grotten die als show-cave gebruikt worden) en er wonen ongeveer 3 miljoen vleermuizen in. De grot zelf was vooral groot en ik vond hem een stuk minder mooi dan de Langs cave, de stank van de guano was ook niet echt prettig. Toch was ook dit indrukwekkend en vond ik het bijzonder om te zien. Maar het meest bijzondere moest nog komen, de uittocht van de vleermuizen die naar voedsel gaan zoeken. Na onze tocht door de grot gingen we rustig buiten op de bankjes zitten wachten en na een tijdje kwam de eerste groep er al aan. De gidsen vertelden ons klaar te gaan zitten met de camera's want de vleermuizen waren op de camera's al te zien. En het uitvliegen blijkt ook een heel proces te zijn. Eerst vliegen ze in een hele groep rondjes in het voorste deel van de grot waarna ze in groepen de grot uitvliegen. In de lucht lijkt de groep die vertrekt op een enorme slang die door de lucht glijdt, dat ziet er echt schitterend uit. En omdat we het hier hebben over 3 miljoen vleermuizen hadden we wel even tijd om naar dit proces te kijken. We hebben ongelooflijk veel groepen als slangen door de lucht zien glijden. Sommige mensen gingen er zelfs bij liggen omdat ze last kregen van hun nek. Het maakte allemaal niet uit, zoiets bijzonders als dit was het allemaal waard.

De volgende dag heb ik mijn tweede tocht naar de andere showcaves gemaakt. Vandaag zou ik de wind cave en de clearwater cave bezoeken. De namen van de grotten hier zijn alles behalve verassend of spannend. De wind cave heeft zijn naam omdat er soms winden te voelen zijn door de smalle gangen en de clearwater cave heeft zijn naam te danken aan het heldere water wat er doorheen stroomt. De Deer cave is overigens ontleent zijn naam trouwens aan alle herten die er vroeger rondliepen. Ze kwamen vooral af op het zoute water in de grot. Tegenwoordig zijn de herten doorgetrokken waarschijnlijk door het aantal mensen wat nu dagelijks de grot bezoekt. Langs cave is genoemd naar de persoon die hem heeft ontdekt, ook niet zo spannend dus. De grotten waren wel weer bijzonder mooi. Vooral de Wind cave was erg mooi, vergelijkbaar met de langscave en overal mooie witte stalagmieten en -tieten. Clearwater cave was ook wel mooi, maar toch een stuk minder mooi dan de Langs cave en de Wind cave. Het is wel bijzonder om het mooie heldere water te zien, maar verder voegde het niet zoveel toe. Ik vond het wel bijzonder om te zien dat één van de stalagmieten een schaduw op de muur worp (met behulp van een kunstmatig licht overigens) van een vrouw, waar dat deel van de grot vervolgens ook maar naar genoemd wordt.

Ik ben daarna te voet teruggegaan (ik was met de longboat gekomen) via de moonmilk trail waarop ik de moonmilk cave nog tegen kwam. Dat is de enige grot die je zonder gids mag bezoeken en ik was daar helemaal alleen. Ik was erg blij met mijn hoofdlampje want hier was echt helemaal geen licht. Het was de kleinste, maar één van de mooiste grotten. Juist omdat hij zo klein was en omdat hij zo wit was. Super dus. De tochten door Mulu park zelf zijn wat minder exciting dan die in Bako national park omdat het allemaal over planken of weggetjes gaat. Het voordeel daarvan is dat je niet op hoeft te letten waar je je voeten neerzet en je veel meer de kans krijgt om om je heen te kijken. Dat vind ik toch ook wel heel prettig, hoewel ik in dit park behalve bomen, paddestoelen, insecten en een paar eekhoorns niet heel veel wildlife heb gezien...

Toen ik terugkwam bij HQ (headquarters) had ik enorm trek want het was inmiddels 14 uur en ik had voor half 9 al ontbeten. Dus ik het snel een lunch naar binnen gewerkt om vervolgens nog een tocht zonder gids richting de waterval te doen. Ik heb mijn muziek meegenomen en heerlijk nog een aantal kilometertjes gewandeld (nog een paar extra omdat ik verkeerd was gelopen). Deze tocht was gelukkig iets meer door de bossen en dus wat natuurlijker, maar nog steeds vlak. Lekker om te wandelen dus.

Uiteindelijk was ik tegen zonsondergang weer terug en heb ik genoten van een ware liefdes-zonsondergang, zie foto's. Het was er weer eentje met prachtige kleuren waar ik heerlijk in mijn eentje van heb genoten. Die avond heel vroeg naar bed gegaan omdat ik de volgende dag al om 7 uur paraat moest staan voor de Canopy walk. Deze tocht was wel grappig om te doen, je gaat namelijk 25 meter omhoog om vervolgens op die hoogte door het bos te lopen via een soort touwbrug. Deze Canopy walk is een van de langste in de wereld, namelijk 480 meter lang. Je hebt een mooi zicht op de bomen vanuit de lucht, maar ook deze keer geen dieren te bekennen. Wat volgens de gids te maken heeft met het feit dat er iedere dag de hele dag door mensen lopen omdat er de hele dag door tochten worden georganiseerd. Ik vond het wel een belevenis om op die hoogte rond te lopen en over de wiebelige bruggen/paden te wandelen. Hoit zou dit echter niet trekken, met die hoogtevrees en dergelijke wiebeligheid komt dat niet goed...

Na deze tocht had ik het wel gehad, ik heb behoorlijk wat kilometertjes gewandeld en aardig wat trappen op en af gelopen. Dus ik heb lekker gedouched en mijn boek gelezen totdat ik het vliegtuig kon nemen.

Wat ik bijna vergeet te vertellen is dat veel mensen me hier gespierd noemden!!! Hehe, dat is eindelijk eens wat anders dan het 'Big girl' wat ik normaal hoor. Hier kan ik wel blij van worden. En men heeft er in ieder geval vertrouwen in dat ik de Mount Kinabalu wel ga redden. Deze berg van 4095 meter hoog ga ik 18 en 19 oktober beklimmen! Ik hoop in ieder geval dat ik het haal natuurlijk, maar ik kijk er erg naar uit. Het kost allemaal nogal wat om dit te kunnen doen, maar het lijkt me zeer bijzonder en dus ga ik er voor.

Tot na de Mount Kinabalu!!!