Letterlijk en figuurlijk heb ik in de afgelopen dagen een hoogtepunt bereikt. Ik heb het gehaald tot aan de top van Mount Kinabalu. Deze berg heeft een hoogte van 4095,2 meter!!! Dat is behoorlijk hoog kan ik vertellen en ik ben dan ook heel blij dat ik het heb gehaald. Ik moet het op dit moment bekopen met enorme spierpijn in mijn benen schouders en borst, en ik kan geen trap meer zien (en ja hoor, die hebben ze overal :D) Maar het was het allemaal waard, het was namelijk subliem!

Ik had in een hostel vlak bij het HQ (hoofdkwartier) geslapen zodat ik de volgende dag niet nog 1,5 uur hoefde te reizen. In dat hostel heb ik Jenni ontmoet en zij reisde ook alleen. Al snel besloten we samen de berg op te gaan en onze gids te delen (scheelde ook weer in de kosten voor de gids). Voor mij was het mijn eerste berg en ik vond het allemaal best wel spannend. En achteraf bleek dat terecht want het was nogal een pittig tochtje moet ik zeggen.

Om 8 uur waren we bij het HQ waar de onze grote bagage achter hebben gelaten, onze gids hebben opgeduikeld en onze permits hebben gekregen. Om 8.45 waren we dan zover dat we konden vertrekken. Het begon allemaal nog wel redelijk en de eerste 500 meter hadden we zomaar afgelegd. Het bleek echter niet zo gemakkelijk te blijven. Het eerste deel van de klim was weliswaar redelijk onderhouden en bestond uit een soort van traptreden, maar deze waren soms zo hoog dat het erg zwaar is. Daarbij ga je met iedere stap omhoog en je spieren raken dus langzaam maar zeker verzuurd van het klimmen. Ik had een klimstok gekocht en in het begin voelde ik me er maar een oud vrouwtje mee, maar wat is dat ding zijn geld waard geweest. Echt heel zinvol. Uiteindelijk hebben we de eerste dag ongeveer 4 uur over onze trip gedaan, wat een goede tijd is. Er wordt aangegeven dat je naar gelang je conditie er vaak 4 of 5 uren over doet om Laban Rata (het punt waar je halverwege stopt en slaapt) te bereiken. Wij lagen dus goed op schema.

Wel had onze gids ons de laatste kilometer alleen verder laten gaan, ik ging er maar vanuit dat hij ons volop vertrouwde en er van overtuigd was dat we het zouden gaan halen. Ook hebben we een aantal mensen naar beneden zien komen die ons af en toe wel een beetje angstig maakten. Een gids droeg zijn 'pupil' naar beneden omdat die vrouw dus niet meer zelf kon lopen. We hebben een vrouw gezien die aan de hand van haar gids met knikkende knieen stapje voor stapje naar beneden ging, ook zij kon bijna niet meer lopen. Maar met het vertrouwen dat wij fit genoeg waren zijn we stug doorgelopen. Gelukkig maar want we bleken ook veel fitter te zijn. Hoewel ik na 4 uren echt blij was dat ik het eindpunt had gehaald. Ik was werkelijk kapot en mijn spieren hadden het echt wel gehad.

Die middag lekker warme thee gedronken, kaartjes gelegd, en gezellig gekeuveld met andere klimmers. En 's avonds ging iedereen rond 7 uur of half 8 naar bed. We moesten namelijk om 2 uur weer opstaan om de klim naar de top van de berg te gaan maken. Na een soort van ontbijtje (wat zij 'supper' noemden) zijn we met onze jassen en handschoenen aan vertrokken. Het beloofde namelijk koud te worden. Echter was het eerste stuk van de tocht nog tussen de bomen en binnen no time stikten Jenni en ik bijna van de hitte in onze winddichte kleding. Toch maar weer uitgedaan dus, mede om te voorkomen dat je zo bezweet raakt dat je het nog geen twee minuten uithoudt op de top.

Binnen een half uur zagen we een meisje die er uitzag alsof ze flauw was gevallen of ging vallen, dus ook toen hadden we weer even goed de schrik er in. Waarschijnlijk heeft zij echter te weinig gegeten of net als wij te veel kleding aan gehad en is ze oververhit geraakt. Zeker weten doen we het niet want wij zijn maar gauw doorgelopen, wetend dat ze een ervaren (dat hoopten we dan maar) gids bij zich had. We hadden ons voorbereid op een paar enorm zware uren en zeker na de verhalen van sommige mensen/bekenden die we op weg naar beneden tegen kwamen. Gelukkig maar, want waarschijnlijk daardoor viel de tocht ons alles mee. We hadden geen treden meer, maar pure rotsen. En dat betekent dat je mooie kleine stapjes kunt doen en zo snel of langzaam kunt gaan als je wilt. Vergeleken met de dag ervoor vond ik het een schijntje. Sommige punten waren misschien stijler, maar doordat het makkelijker was je eigen tempo te bepalen en omdat het meer een 'echte klim' over rotsblokken was was het beter/leuker om te doen. Het scheelt natuurlijk ook dat we de meeste bagage nu in het hostel konden achterlaten en we dus minder gewicht mee hoefden te zeulen.

Ik heb bijna geen last gehad van de ijle lucht en kon tot aan de top redelijk gemakkelijk ademhalen. Soms had ik wat extra tijd nodig, maar het was een stuk minder dan de waarschuwingen die ik van een koppel had gekregen. Die had namelijk gezegd dat ze iedere 10 meter moesten stoppen door de ijle lucht. Ook heb ik niets gemerkt van hoogteziekte, dus eigenlijk kan ik zeggen dat alles heel goed is gegaan. Zelfs het weer heeft voor ons enorm mee gezeten. We hebben geen regen gehad op onze weg omhoog en bij zonsopgang was het behoorlijk helder. Alleen op onze weg naar beneden hebben we regen gehad. Wat natuurlijk niet heel fijn is, maar een stuk beter dan wanneer je omhoog gaat. We waren binnen ongeveer 2.45 uur aan de top!

Het enige wat de tocht nog wat lastiger maakte was de enorme kou op de top. Zolang we in beweging waren was het wel ok, en bleven we zelfs zweten, maar op de top kwamen we natuurlijk stil te zitten. We hebben een goed plekje uit de wind kunnen vinden, maar bij zonsopgang wilde ik toch omhoog om een goed uitzicht te hebben. Uiteindelijk zijn we door de kou niet superlang op de top gebleven. We zijn toch maar weer naar beneden gegaan zodat we weer in beweging zouden zijn.

Binnen ongeveer een uur waren we terug bij Laban Rata. Daar hebben we rustig en uitgebreid genoten van een goed ontbijt waarna we hebben uitgecheckt. Met al het gewicht wat we nog hadden zijn we met een aardige groep tegelijk naar beneden gelopen. De tocht naar beneden is niet de makkelijkste. Het lijkt misschien simpel, maar je moet bij iedere stap goed kijken waar je je voeten neerzet en er voor zorgen dat je niet uitglijdt. Daarnaast is het een enorme belasting op je knieen, vooral bij de stukken met de enorm hoge stappen. Ook hier kwam de klimstok weer goed van pas. Iedereen slipte of glibberde af en toe wel wat, maar door heel rustig aan te doen zijn we allemaal veilig weer beneden gekomen. Het heeft ons alleen het laatste stuk, van Laban Rata naar de Timpohon gate, net zolang gekost om naar beneden te gaan als omhoog. We hebben er dus weer ongeveer 4 uren over gedaan. En iedereen was gruwelijk blij om eindelijk beneden te zijn, moe, last van de knieen, spierpijn, maar zeer voldaan. Jenni en ik hebben als de wiedeweer ons certificaat opgehaald en die ga ik straks heel trots aan mijn muur hangen.

Al met al was het dus een behoorlijk pittige en soms barre tocht, maar het was het allemaal waard! Dit was een van de meest bijzondere dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan!

Als jullie wat beter willen weten waar ik het precies over heb en welke afstanden we hebben afgelegd, zie dan ook deze kaart: http://www.asiavalley.com/images/Malaysia-Sabah-Map03-Mount_Kinabalu.jpg

Er zijn deze keer niet zo heel veel foto's maar tijdens het klimmen was dat niet altijd handig en een deel van de foto's, die van de eerste dag, heb ik nu niet hier, misschien voeg ik die later nog toe. Dus het kan zijn dat er nog foto's aan deze serie worden toegevoegd.