Zon, zee, strand en PADI
Zozo... Ik geloof dat iedereen denkt dat ik het te druk heb ofdat ik lui aan het worden ben. In ieder geval hoor ik dat er enig gemis rond mijn verhalen is ontstaan ;) Ik hou het deze keer ook kort (hoop ik), maar ik ben inderdaad de afgelopen dagen wat druk geweest en mijn laatste dagen probeer ik ook volop te genieten en niet te veel tijd op internet te spenderen.
Ik heb na Chiang Mai eerst een paar dagen volop gerelaxed op Koh Samet. Een duur maar o zo mooi eiland. Het is superklein en heeft geen verharde weg, wat inhoudt dat je stuiterend in een jeep van de ferry naar je hostel wordt gereden. En dat kan nog wel eens gevaarlijk worden als je ondertussen probeert een foto te maken van een ING taslabel en iemand geld moet betalen. Ik ben wel drie dingen bijna verloren op dat ritje. Maar het maakt het eiland weer net even wat meer bijzonder. Zoals jullie op de foto's kunnen zien is het strand echt schitterend en het water was helemaal fantastisch. Als je ergens een fijne zonvakantie wilt hebben dan kan ik Koh Samet zeker aanraden. Ook als je een feestje wilt hebben kun je op Koh Samet wel terecht, ik zeg verder niets: zie foto's.
Na Koh Samet ben ik doorgegaan naar een ander eiland, Koh Chang. Hier wilde ik graag mijn PADI gaan halen. En daar ben ik de afgelopen dagen druk mee bezig geweest. Het zijn drie zeer intensieve dagen geweest (vaak tot minimaal 7/8 uur in de avond). En na hetduiken moest er natuurlijk nagepraat worden enmoesten we genieten van eenheerlijke maaltijd.Vandaar ook het gebrek aan lange verhalen hier. Inmiddels ben ik geslaagd voor mijn PADI, en daar ben ik heel blij mee. Het was supergaaf om te doen, hoewel ik niet kan zeggen dat ik al heel veel gezien heb. We hebben ik het open water vooral nog oefeningen gedaan en van de vier duiken in open water hebben we maar 1 duik echt volledig kunnen genieten en heb ik Nemo gezien. DE vis die ik absoluut een keer in het echt in een zee wilde zien en dat is in ieder geval gelukt. Maar omdat we nog geen super indrukwekkende dingen hebben gezien hebben mijn cursus buddys en ik besloten om morgen nog twee fundives te maken. Geen oefeningen meer en volop tijd om om ons heen te kijken. En onze instructeur uit de cursus gaat mee om foto's van ons te maken, dus dat is ook wel een prettig gevoel. We kunnen zo mooi wat meer ervaring opdoen met het duiken en wat zekerheid ontwikkelen. Onder water je voortbewegen, draaien en stijgen en dalen is nogal wennen in het begin namelijk. Ik heb me af en toe echt superklunzig gevoeld onder water. Vooral het effect van het vullen van je longen en daarmee omhoog gaan en bij het uitblazen weer naar beneden zakken was even wennen. Maar ik begin het nu door te krijgen en dat is wel zo makkelijk en maakt het mooier, je kunt daardoor namelijk ook dichterbij komen. Ik ben in ieder geval blij dat ik de curus gedaan heb en dat ik gisteren met 98% de test gehaald heb! Hopelijk kan ik jullie snel de foto's van morgen laten zien, maar die zal ik vanuit Nederland uploaden, want ik vlieg maandag richting NL en kom dinsdag aan! Dus ik zie jullie allemaal heel snel weer.
Voor nu zou ik zeggen, geniet van de nieuwe foto's!
The city that loves itself
De afgelopen dagen ben ik niet echt bijgekomen van de kicks... Eigenlijk heb ik alleen maar meer spanning gehad.
Ik ben namelijk achter op de motor naar Pai gereden. En dat was me een ritje... Ik ging met een ervaren motorrijder, maar hij was gewend aan een racer... En natuurlijk gingen we nu op een meer chopper achtig model. Super gaaf natuurlijk, maar het rijdt even iets anders. Dat heb ik geweten, al vrij in het begin gingen we bij een bocht bijna onderuit (we reden niet zo hard meer) maar daardoor was ik ineens erg gespannen achterop. Ik durf dit nu aan jullie allemaal te vertellen omdat alles goed is gegaan... Maar mijn tochtje richting Pai was eigenlijk alles behalve fijn en ontspannen. Ik moest door mijn extra angst heel erg wennen aan hoe ik in de bochten mee moest hangen en leunen en op een gegeven moment heb ik me toch maar gewoon aan Saj vastgehouden. Er zitten namelijk zo'n 762 bochten in de weg naar Pai, waaronder een enorme hoeveelheid 'sharp curves'!!! My my my, als je een beetje angstig bent is dat geen pretje. Maar naarmate we verder kwamen ging het beter met mij en aan het eind begon ik al aardig relaxed te worden. Toch was ik blij dat we er waren en ik van de motor af kon, wetende dat ik twee dagen later dezelfde weg weer terug mocht.
Pai was een hippiestadje dat enorm dol is op zichzelf. Ik heb werkelijk nog nooit een stad/dorp gezien waarin zoveel souvenirs over zichzelf bij elkaar gepakt zijn. Elke magneet, elk t-shirt, elk beeldje, alles gewoon laat je zien dat je in Pai bent en draagt de naam ergens. Ik vond het enorm grappig om te zien. Zeker omdat de souvenirs vergeleken met andere souvenirs behoorlijk artistiek zijn en ook vaak grappig waren. Ik kon het dan ook niet laten om zelf een t-shirt te kopen, maar ik heb alleen de thaise naam voor Pai er groot op staan en de vertaalde versie in het klein. Overigens weet ik ook door de souvenirs dat er 762 bochten zijn van Chiang Mai naar Pai, want ook daar adverteren ze mee. De eerste avond hebben we wat rondgelopen souvenirs bekeken en wat gedronken. De hele stad lijkt te bestaan uit barretjes en restaurants, alleen leek het alsof er op dit moment niet genoeg mensen waren om alles te vullen. Beetje rare gewaarwording was dat.
De volgende dag zijn we op de motor richting de watervallen gegaan. Uiteindelijk is dat er maar 1 geworden omdat we daaar nogal lang hebben rondgehangen. Er waren daar veel mensen en je kon heel goed zwemmen. En het leukste hier was dat de poelen nogal diep waren en je kon er dus in springen of glijden. Alle thaise jongens die daar rondhingen deden echt de meest machtige trucs, geniaal gewoon. Maar wij vonden dat de glijbaan over de rotsen er aardig gemakkelijk uitzag en wilden dat natuurlijk ook doen. Maar toen we er zaten durfde ik toch niet meteen, dus hadden we een van de thaise jongens nodig om het nog eens voor te doen. Dat wilden ze wel in ruil voor een sigaret, dus we kregen ons voorbeeld en ja: het leek echt heel makkelijk. En dat was het ook! Zo gaaf, een echte natuurlijke glijbaan... Ongeveer 2,5 meter bij een waterval naar beneden glijden en veilig in een verkoelende poel belanden. Waar we wat minder alert op waren is dat het wat moeilijker was er uit te komen. Dat lijkt overigens helemaal niet moeilijk als je de thaise jongens ziet, die lijken de rotsen wel op te rennen zonder uit te glijden. Wij probeerden het eerst de ene kant langs, maar dat lukte niet, dus toen maar de andere kant om. Dat was wel goed te doen, maar wel spannend omdat je vlakbij een andere neerval van water uit het water moet klimmen en zorgen dat je niet uitglijdt. We besloten ook niet nog een keer van de glijbaan te gaan om niet nogmaals omhoog te moeten klimmen. Daarna op de motor naar Pai Canyon. Mooie 360 graden uitzichten waar ik erg van heb genoten. Inmiddels kon ik trouwens ook genieten van het motorrijden! Die avond hebben we weer wat door de stad gedwaald, lekker gegeten en een leuk barretje uitgezocht om wat te drinken. En de volgende dag was het alweer tijd om terug te gaan.
Vanavond ga ik een nachtbus richting Bangkok pakken en ga daarna (waarschijnlijk) richting Ko Samed. Meer naar het zuiden is het weer allemaal een beetje onvoorspelbaar dus kies ik voor eilanden iets hoger. En als ik daar blijf zit ik ook gelijk dichter bij Bangkok om terug te vliegen, dus komt dat alleen maar goed uit. Daarbij zit ik dicht bij Cambodja, dus ik kan als ik wil altijd daar de oversteek naartoe nog maken. Ik hou jullie op de hoogte, maar ik vermoed dat er minder spannende verhalen zullen komen aangezien ik weer meer richting het strand en de ontspanning ga!
PS. Over minder dan twee weken ben ik al thuis!
Extreme double adrenaline rush
Voor iedereen een waarschuwing: ga er maar even voor zitten...
Er is in de afgelopen dagen enorm veel gebeurd en geloof het of niet er zitten weer een paar spectaculair grappige momenten bij.
Het begint deze keer allemaal met mijn vlucht naar Chiang Mai. Ik dacht dat ik alles perfect geregeld had en dat ik twee losse vluchten kon nemen, eerst een naar Bangkok en daarna een naar Chiang Mai. Maar die ochtend kon ik op de een of andere manier de e-mail niet terug vinden voor de tweede vlucht, ook bleek er geen geld van mijn creditcard afgeschreven te zijn... Hmmm, lastig. Maar ik dacht dan moet ik maar op het vliegveld een nieuw ticket kopen, ik zou ongeveer2 uur de tijd hebben in Bangkok. Maar ik kreeg die middag een e-mail van AirAsia, de tweede vlucht die ik had moeten nemen was vervroegd en ging nu een uur en 40 minuten eerder weg. Dit bracht mij nogal in verwarring: ik had dus wel een ticket, anders zou ik geen e-mail ontvangen. Maar ik had een nieuw probleem ik had ongeveer 25 minuten om na mijn aankomst in Bangkok uit het vliegtuig te gaan, mijn bagage op te halen, door de immigratie te gaan en mijn incheckbalie voor de nieuwe vlucht te vinden. Ik zag dat niet echt gebeuren, dus toen ik voor mijn eerste vlucht incheckte vroeg ik hoe dat zat met die tweede vlucht. Helaas moest de jongedame daar mij vertellen dat mijn tweede vlucht toch niet geboekt was en ik had nu dus twee problemen. Ik kon bij haar het ticket wel alsnog betalen, maar het risico dat ik de vlucht niet zou halen was te groot, dus wilden ze het ticket liever niet aan mij verkopen. Dus ik heb het niet gedaan en ben eerst alleen in het vliegtuig richting Bangkok gestapt. Ik had bedacht dat ik het er in Bangkok maar op moest wagen om de incheckbalie op tijd te halen. Jullie hadden me moeten zien op het vliegveld, als een dolle rende ik met mijn karretje door de terminals. Ik had natuurlijk net zo'n karretje wat enorm veel kabaal maakte dus iedereen in de buurt heeft mij ook als een gek rond zien crossen. Voordeel was wel dat door mijn kabaal mensen al vooraf uit de weg gingen, ik moest alleen een keer vol in de remmen voor een klein jongetje die mij niet had gezien. Maar geloof het of niet, met al die gekte heb ik wel binnen 25 minuten de incheckbalie gehaald... Daar aangekomen moest ik eigenlijk wat bluffen, want ik wist niet waar ik het kaartje moest kopen, dus gewoon net doen alsof ik niet wist dat mijn creditcard geweigerd was en hopen dat ik haar gewoon geld kan geven voor het ticket... Ik heb trouwens ook enorm voorgedrongen in de incheckrij in mijn paniek dat ik niet op tijd zou zijn. Ze hielden namelijk een bordje omhoog met iets dat leek op Chiang Mai (waar ik naar toe moest) en omdat ik wist dat de incheckbalie op die tijd zou sluiten dacht ik dat ze de laatste mensen riepen, toen ik vooraan stond bij die balie zag ik pas dat er Chiang Rai op het bordje stond, OEPS... Maargoed, ik stond vooraan en ik vond het wel prima. De dame die mij incheckte ging gelijk bellen toen ze mijn gegevens opzocht en verwees me weer naar een andere balie, daar kon ik mijn ticket betalen en dan moest ik opnieuw inchecken, maar dat mocht gelukkig direct bij haar. Bij de andere balie kon ik mijn ticket betalen, die balie zat trouwens gewoon naar de incheckbalies, maar alleen met baht's (thaise valuta) en natuurlijk had ik alleen maar ringit's (maleisische valuta). Weer paniek, verdorie ook nog geld wisselen, kostte weer tijd. Sloeg allemaal nergens op, want ook die balie zat een paar meter verderop en was allemaal heel snel geregeld. Uiteindelijk heb ik me daar dus als iemand in nood gedragen, maar alles gered! Het heeft in ieder geval gewerkt. Ik voelde me alleen wel wat stom toen iemand in de bus naar het vliegtuig me later verbaasd aankeek en vroeg waar ik naar toe ging. Eh... Chiang Mai, hoezo? Nou ja, omdat je zo in paniek was bij de incheckbalie... Hahaha, echt het ultieme bewijs dat ik er nogal overdreven en idioot uit moet hebben gezien daar. Maar gelukkig scheen hij het wel komisch te vinden, hopelijk andere mensen ook. Ik in ieder geval wel.
Chiang Mai is een stad waar ik tot op dit moment eigenlijk weinig van de stad zelf heb gezien. Er is zoveel te doen rond de stad op leuke tripjes dat ik gewoon nog geen tijd heb gehad om de stad zelf te verkennen, maar vanmiddag denk ik dat ik een fiets ga huren. Maar de tripjes die ik heb gedaan zijn het wel allemaal waard geweest. Na een dagje was doen, blog schrijven, foto's uploaden enz. had ik een heel programma. De eerste dag een kookcursus en 's avonds muay thai boksen, de tweede dag een dagtrip met was een jungleflight noemen, olifantrijden, bamboeraften en het bezoeken van de longneck tribe, de derde dag stond nog niet helemaal vast maar had ik ook al een activiteit gepland.
De kookcursus was erg leuk, al heeft het even geduurd voordat ik en volop kon genieten van alle geuren en smaken omdat ik een kater had... Maar gelukkig duurde het even voordat we daadwerkelijk gingen eten. Het eten was heel lekker, het was leuk om het te maken en onze lerares was een geweldig mens. Ik heb zelfs geflambeerd met zo'n enorme vlam, vet tof om te doen! Ik hoop dat ik het filmpje ervan binnenkort kan uploaden.
Die avond ben ik samen met een engels/indiaase vent (Saj)naar het thai boksen geweest. We hebben een paar mooie matches gezien en we hebben vooral lol gehad om ons kleine wedspelletje wie per match zou winnen. Na zeven wedstrijden was ik de grote winnaar en had de meeste goede voorspellingen gedaan.
De tweede dag was ook een succes. We begonnen met de orchideeentuin, op zich leuk, maar wel al heel vaak gezien. Daarna rijden op de olifanten. Er was een volledig zitje gemaakt op de olifant en we zaten dus niet op de olifant zelf. Een stuk door de jungle gewandeld en af en toe ging het best steil omhoog of naar beneden en we moesten ons nog behoorlijk goed vasthouden ook. Leuk ritje. Daarna bamboeraften, wat je beter bamboedrijven kunt noemen, maar dat was eigenlijk een lekker ontspannen, geluidsloos tripje over de rivier, heel aangenaam. Na het raften was het al tijd voor de lunch en daarna ging in voor de jungleflight! Dat was het hoogtepunt van mijn trip. Dit was namelijk een soort kabelbaan waar ik al hangend van de ene naar de andere boom vloog. Wat het helemaal mooi maakte was dat ik alleen was, met twee instructeurs voor mij alleen. Helemaal ingepakt in mijn tuigje, met mijn helm op en mijn bamboerem in de aanslag gingen we ervoor: 19 platformen, korte en lange vluchten, stukken abseilen. Yeah, ik had er zin in! En het was ook echt heel leuk om te doen. De instructeur was alleen vergeten te vertellen dat ik bij de eerste kabel niet moest remmen. Jullie raden het al, ik remde natuurlijk wel... Dus ik belande halverwege de kabel, waar ik stil bleef hangen. Die arme kleine (zie foto's later)jongen moest mij toen op gaan halen en mij naar het platform hijsen. Ik weeg waarschijnlijk twee keer zoveel als hem, dus ik besloot voortaan de platformen zelf te bereiken. En dat is ook allemaal goed gegaan. Vooral het abseilen vond ik kicken, zeker omdat ze mij wel aardig snel lieten vallen! Vet gaaf.
Als laatste die dag naar de longnecks, wat vooral een eigenaardige ervarin was. We kwamen bij het zogenaamde dorpje aan, wat leek te bestaan uit 5 stoffen en sieraden winkeltjes met in elk winkeltje een long neck die de spullen verkocht. Enorm toeristische attractie dus. We mochten foto's maken, maarje ziet aan de gezichten van de vrouwen dat ze het volledig zat zijn. Elke dag weer busjesvol toeristen die foto's komen maken. Toch laten ze het allemaal gebeuren want ze verkopen natuurlijk wel veel aan al die (rijke) toeristen. Ook ikkon het niet laten om een armbandje te kopen. Maar beetje raar gevoel had ik daar dus.
Maar de biggest thrill moest die dag daarna komen. Ik had besloten dat ik een bungeejump ging doen! Ik wist het eerst nog niet zeker, maar ik heb het toch doorgezet. 's Morgens toen ik op mijn vervoer zat te wachten bij het hotel had ik toch wel wat zweethandjes en ik voelde al langzaam de adrenaline beginnen te stromen. Bij aankomst hebben we ons ingeschreven en ik had ervoor gekozen om ook een dvd van mezelf te laten maken tijdens de sprong. We waren met drie mensen, maar ik heb snel gezegd dat ik eerst wilde. Eerstwerd ik gewogen om de keuze vanhet koord te bepalen. Dat was op zich geen probleem, maar moesten ze mijn gewicht nou echt op mijn hand schrijven met dikke rode cijfers??? Nouja... Ik werd stevig aan mijn voeten vastgebonden en daarna stevig vastgemaakt aan het bungeekoord. Alles werd nog dubbel gecheckt en daar gingen we omhoog naar 50 meter... Ik begon het toch wel behoorlijk benauwd te krijgen. De instructeur legde me uit hoe ik het moest doen en toen kon ik op de rand gaan staan. Mijn god, dat is echt een onbeschrijflijk eng moment... Het is nogal onnatuurlijk om jezelf met je volle bewustzijn de diepte in te gooien. En ik moet zeggen: 50 meter is HOOOG! Toen ik ietsje voorover probeerde te leunen helde mijn lichaam ook automatisch achterover in het begin. Ik denk dat ik een paar minuten heb gewacht(althans het voelde best lang, eigenlijk heb ik geen idee hoe lang ik daar heb gestaan) en toen gevraagd of de instructeur wilde aftellen. Three, two, one, BUNGEEEEEE....IEHHHHHH daar ging ik dan. Wauwiedewauwie, what a rush... Echt zoveel adrenaline heb ik denk ik nog nooit gevoeld. Het was echt supergaaf en vooral een echte KICK! En ik had het gehad, ik had het gedaan, whohoooooo. Ik kon nu rustig naar de anderen gaan kijken. Na mij ging een maleisisch meisje en ik was heel blij dat ik voor haar ben gegaan. Zij probeerde namelijk het platform waar ze van af ging vast te pakken en de instructeur moest haar twee keer wegduwen (te gevaarlijk anders), zag er van beneden behoorlijk eng uit. Als laatst ging de Israelier die tot aan zijn middel het water in ging, coole jump. Toen kwamen de instructeurs naar mij toe en zeiden dat ik nog een keer moest springen omdat de DVD was mislukt. Jaja, goeie grap, mijn handen waren nog maar 2 seconden geleden gestopt met shaken. En ik lachte natuurlijk, leuk bedacht in ieder geval. Maar hij hield toch onaangenaam vol, dus ik ben er toch maar even naar toe gelopen. En geloof het of niet het was GEEN GRAPJE... Dus voordat ik het echt kon beseffen zat ik opnieuw op de stoel om mijn voeten vast te binden, want ik wilde die DVD natuurlijk wel en ik blijf Nederlandse en die zijn niet zo goed in gratis dingen afslaan toch? En ik heb dus voor dezelfde prijs twee bungeejumps gehad binnen een uur! Eigenlijk achteraf weer helemaal geniaal. Maar nu zullen jullie je allemaal afvragen, hoe is de tweede keer. Nou echt, het is een stuk minder eng. Als je omhoog gaat is het nog steeds eng, en als je op de rand staat is het nog steeds erg angstaanjagend, maar deze keer sprong ik binnen een paar seconden. Je weet de tweede keer wat er gaat komen, je weet dat je het zal overleven, dat het goed komt. Die wetenschap maakt het allemaal zoveel makkelijker. Hoewel de rush niet veel minder groot is, het is makkelijker om over het 'jezelf laten vallen' punt te komen, maar het is nog steeds een enorme om te vallen, eigenlijk is het letterlijk het voelen van angst. Nooit geweten dat dat zo goed kan voelen. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb en ik zou het zeker weer doen. Oh en ik had nergens last van mijn lichaam, aan je voeten vastgebonden zitten is echt perfect!
Vandaag ga ik dus proberen de stad wat te verkennen en misschien ga ik nog naar de tijgers, maar ik zit een beetje met de tijd... Ik zal proberen dit verhaal zo snel mogelijk te ondersteunen met mooie kiekjes.
De (eerste) parel in de Andaman zee
Het eiland Langkawi is een van de mooiste eilanden die ik tot nu toe heb bezocht! Het regenseizoen is daar net voorbij maar het is nog niet volop hoogseizoen, dus ik was er in de perfecte periode.
De eerste avond hebben we meegedaan aan de bbq van ons hostel. Erg leuk gedaan allemaal. Iedereen van het hostel kan dan meeeten en je kunt zoveel nemen als je wilt. Ze hadden sate, vis, kip, aardappelen, salades, brood eigenlijk alles wat bij de bbq hoort. Heerlijke maaltijd dus.
De volgende dag hebben Eveline en ik genoten van dagje strand, dat hadden we wel verdiend vonden we! Het was heerlijk op het strand, met uitzicht op de andere, kleinere eilanden voor de kust. Wel kwamen we er achter dat het bloody hot is wanneer het hier geen regenseizoen is. Ongehoord... We zijn die eerste dag gelijk enorm verkleurd terwijl ik niet eens doorhad dat ik en die paar weken ook alweer zoveel kleur was verloren. Er was nog een enorme kwal op het strand, die jullie waarschijnlijk op de foto's al hebben ontdekt. Het zeewater was warm, maar nog net koud genoeg om ons een beetje verfrissing te geven in de brandende hitte. Ik voelde me af en toe bijna alsof ik in een openlucht sauna zat. We hebben dan ook maar niet te veel uitgespookt, maar wel gepland om de volgende dag een fiets te huren om het eiland te verkennen. Tja, je vraagt het je af he...
Maar het fietstochtje bleek een enorm succes te zijn! Het weer was minder heet dan de dag ervoor en er was meer bewolking, daarnaast vang je op de fiets wat meer wind. Het was dus aardig aangenaam om te fietsen. Helaas waren de fietsen niet zo goed als ze er op het eerste oog uitzagen. Ik denk dat ik zo ongeveer 7 keer mijn ketting opnieuw er om heen heb moeten doen, maar behalve vieze vingers en benen was dat niet zo'n probleem. De remmen werkten bij mij in ieder geval goed! We hebben het zelfs goed gehaald door de bergjes. Soms hebben we kleine stukjes naar boven moeten lopen, maar het meeste konden we wel halen. Vooral met de snelheid van een afdaling ervoor konden we aardig doorgaan. Goed te doen dus... We zijn bij een waterval geweest, die best spectaculair was. Het is in ieder geval een van de mooiste die ik heb gezien. Eerst zijn we onderaan de waterval geweest en daarna zijn we naar de start van de waterval gegaan. Daar konden we gewoon rondlopen en we konden het niet laten om de rivier/stroom even opwaarts te volgen. Dat leverde ons natuurlijk prachtige plaatjes op, maar ook natte voeten... Mijn schoenen waren toch een beetje te glad. Nou was het niet erg want we hadden allebei nog slippers mee.
Na de waterval zijn we op onze weg terug gestopt bij de Cable Car. We hadden voor deze attractie een enorme prijs verwacht, maar dat viel voor het eerst heel erg mee. Dus zijn we naar boven gegaan. We zijn tot een hoogte van ongeveer 700 meter gegaan met de kabelbaan om te genieten van prachtig weidse uitzichten. De kleuren van de zee, de bomen en het witte zand zagen er indrukwekkend uit, zelfs terwijl het een beetje heiig was. Ik hou enorm van mooie uitzichten, dus voor mij was dit echt het beste deel van ons dagtripje! Maar jullie kunnen het natuurlijk zelf zien op de foto's. Er was naast de kabelbaan nog de mogelijkheid om een enorme loopbrug over de wandelen voor nog meer uitzichten. Deze brug is niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees, hij bewoog af en toe een beetje in de wind en sommige planken voelden wel eens wat los. Maar ik vond het wederom prachtig. Je kon hier wat beter uitkijken naar de andere kant van het eiland. Daarna op de fiets weer terug, inmiddels toch wel wat last van zadelpijn, dus we waren blij dat we terug waren.
Mijn laatste dag in Langkawi zijn we op een Island-hopping trip geweest. Waar wij helaas wat andere verwachtingen van hadden dan we kregen. Wij hadden een langzame, grote boot verwacht waarop we lekker uit konden strekken en van de zon genieten terwijl we voeren. Het werd een speedboot waar we met zijn allen opgepropt naast elkaar op bankjes zaten. We zouden naar drie eilanden gaan, dat werden er eigenlijk maar twee, de derde hebben we vanaf een afstand gezien tijdens het kijken naar de arenden. De rest van de trip was eigenlijk best ok, we hebben er ook wel van genoten, maar we hadden gewoon even wat anders verwacht. We kwamen eerst aan bij een eiland waar er een meer in het eiland was, daar hebben we even in gezwommen. Op al deze eilanden waren trouwens enorm veel maquaques te vinden. Dit lijken hele schattige aapjes, maar zoals jullie je misschien herinneren van mijn verhaal over Bako, ze zijn niet zo schattig. Ze zijn eigenlijk heel hebberig en best aggressief, oh ja en ze zijn dol op Burka's. Ze komen zelden echt op mensen af, maar als ze een burka zien lijken ze soms wel gek te worden. Ik heb er geen verklaring voor, maar ze springen zo op een burka af en gaan er in hangen ofzo, heel apart... Goede reden om die dingen niet meer te dragen dacht ik zo! Het tweede eiland gingen we kijken naar de arenden die zichzelf voedden met vissen. Gaaf om te zien! Als laatste gingen we naar een eilandje om even te liggen en te zwemmen, wat ook erg mooi was.
Helaas zat mijn tijd in Langkawi er toen al op en ben in richting Penang gegaan om mijn vluchten naar Thailand te gaan halen. Daar ben ik nu... Ik vind het jammer dat ik niet wat meer tijd had op Langkawi omdat ik het erg mooi vond, maar ik zit nu weer in een mooie stad waar ik veel kan doen en ik weet dat ik straks nog meer mooie eilanden (Thaise) te zien krijg! Eveline en ik zijn opgesplitst, maar wij hopen elkaar straks op de eilanden weer te treffen... Gezellig dus!
Grootsheid en groenheid
Kuala Lumpur is vooral een hele grote stad en alles is er massaal. Ik heb in Chinatown in een zeer fijn hostel geslapen (Monkee Inn) geslapen. Verder heb ik niet bijzonder veel gedaan in KL. Ik heb weer een paar rustdagen genomen dus veel filmpjes bekeken. Verder ben ik naar een vlindertuin geweest, heb ik door de stad gelopen en heb ik de KL tower bezocht. Vanuit die toren had ik een prachtig uitzicht over de verlichte stad en vooral een mooi uitzicht op de Petronas Towers. Mooi, maar toch minder het geld waard dan ik had verwacht. Ik heb in mijn hostel 's avonds vaak van het dakterras genoten met wat biertjes erbij. Op een van de avonden heb ik zelfs voor het eerst een beetje gitaar leren spelen, nouja... Ik heb drie akkoorden geleerd ofzo, en ik zou niet weten of ik ze nu nog weet. Het was ook maar een half uurtje ofzo. Maar wel leuk in ieder geval.
Na een aantal dagen was ik wel weer klaar met de stad. Ik wilde weg uit de enorme betonnen omgeving. Terug naar het groen waar ik zo van ben gaan houden. Dus ik heb op een ochtend besloten dat ik naar Cameron Highlands wilde en een half uur later zat ik in een bus onderweg die kant op. Heerlijk. Mijn ritje daar naar toe kennen jullie inmiddels...
Daar aangekomen bleek het best koud te zijn in de heuvels en ik zat dus die avond al snel bij het kampvuur met mijn vest aan. Maar superleuk dat ze daar een kampvuur hadden, ik heb er ook elke avond gebruik van gemaakt. Niet alleen was het redelijk koud/fris in de heuvels, het regende er ook net even iets te veel. De ochtenden waren prachtig, met goede temperaturen en een heerlijk zonnetje, maar in de middag begon het vanaf 3/4 uur tot 8 uur te regenen en dan ook behoorlijk heftig. Maar het kon mij niet deren. Ik ben mijn eerste dag in de ochtend gelijk de theevelden op gaan zoeken. Een lokale bus gepakt en me af laten zetten op het kruispunt naar de theeplantages. Uiteindelijk zou ik op de top van de bijna hoogste berg van Cameron Highlands eindigen (2300 m. deze keer) over een totale lengte van 9 kilometer gewone weg. Heerlijke wandeling! Werkelijk prachtig, vooral de uitzichten op de theevelden waren schitterend. Ik had goed weer en met iedere stap leek mijn omgeving te veranderen. De theevelden bestaan uit ontzettend veel kleuren groen en iedere stap heb je er een ander uitzicht op en valt de zon er anders op. Ik weet nog niet hoeveel foto's ik er van gemaakt heb, maar het was in ieder geval zeker zo mooi als ik het verwacht had en ik weet zeker dat het veel plaatjes zijn geworden. Ik kan er niet over ophouden: het was spectaculair mooi!
Op de top van de berg kon ik via een jungle trek terug naar een dorpje verderop (ander plekje dan waar ik was uitgestapt). Nogmaals 3 kilometer, maar dan afdalend en door de jungle. Het was ongelooflijk nat in de jungle, ik zakte af en toe tot over mijn enkels weg in de modder. Maar dit was de eerste echte jungle trek die ik heb gedaan. Ik bedoel deze was het minst bewerkt tot een makkelijk begaanbare tocht. Ik moest af en toe over boomstammen klimmen, tussen boomstonken door, over enorm stijle stukken en nergens een trap te bekennen. En ook nog eens een prachtige omgeving met mooie bomen, bloemetjes en paddestoelen. De beste junglewalk tot nu toe dus. Ik vond het alleen een beetje spannender worden toen het begon te onweren. Daar loop je dan in je eentje ergens midden in de jungle omringd door hoge bomen... Tsja, waar kon ik heen, ik was halverwege... Dus maar doorgaan en ja, ik schrijf nu dit dus het viel allemaal mee :) Uiteindelijk begon het ook te regenen en ik had mijn regenjasje wel, maar geen regenbroek. Toen ik uit de jungle kwam begon het natuurlijk op zijn hardst te regenen en dus liep ik zonder de bescherming van de bomen volledig nat te regenen op de laatste kilometer richting het stadje. Daar aangekomen mijn broek maar uitgeknepen, eten besteld en een taxi naar mijn hostel genomen waar een heerlijke warme douche op mij wachtte.
Die avond niet te laat naar ben want de volgende dag wilde ik graag een tour gaan doen. Deze tour ging langs een aantal bijzonderheden in Cameron Highlands en was zeker de moeite waard. Echter had ik het na een halve dag ook wel goed gevonden. We zijn begonnen met een meesterlijke 4WD tocht door de jungle. Iedereen stuiterde als een gek door de auto en we hebben aardig diepe wateren moeten doorkruisen, waardoor het water op een gegeven moment zelfs in de auto kwam van onderen. Ik vond het allemaal maar prachtig en omdat we met twee jeeps waren konden we ook mooi kijken hoe we zelf er uit zagen vanaf een afstandje. Prachtig! Daarna met zijn allen een redelijk gemakkelijke, maar hele fijne tocht door de jungle gewandeld, riviertje overgestoken om de rafflesia te kunnen zien. De rafflesia is de grootste bloem ter wereld, en ik heb hem van dicht bij mogen zien. Ik denk overigens niet dat dit de grootste ooit is, maar nog steeds indrukwekkend groot! Zie ook de foto's van mij en die van mij en de gids :) Geniaal!
Daarna zijn we terug gelopen en gestopt bij een waterval met een meertje waar we heerlijk in hebben gezwommen. Behoorlijk koud water natuurlijk, maar dat was op dat moment heerlijk verfrissend. Daarna terug naar de jeeps om vervolgens naar een aborigine dorpje te gaan en de blowpipe demonstratie te zien. Nouja, veel demonstratie kon je het niet noemen, maar leuker nog, we mochten het zelf proberen. En dat ging best aardig moet ik zeggen. Ik heb het boomblaadje waarop we moesten richten niet geraakt maar ik zat er denk ik zo'n 6/7 centimeter van af, wat ik zelf best netjes vond. Daarna zijn we het dorpje zelf (wat niet meer is dan een paar vierkante meters) ingelopen en kwamen een paar schattige kinderen tegen die we aan een fotosessie hebben onderworpen en met wie ik wat handjesklap heb gedaan, geweldige kids om te zien! Na dit punt werd de tocht iets minder interessant. We hebben na de lunch nog de theevelden, een vlinderboerderij en een aarbeienboerderij bezocht. De theevelden warden dezelfde als de dag ervoor, maar nu regende het. Alleen was deze keer de fabriek wel open. Leuk om te zien, maar de 'we rennen jullie in vijf minuten door de hele fabriek' tour was nogal teleurstellend. De vlinderfarm ben ik niet naar binnen gegaan omdat ik dat nog in KL had gezien... En de aardbeienfarm was wel leuk om een keer gezien te hebben, maar stelde ook niet heel veel voor. De yoghurt met verse aardbeien was daarentegen heerlijk :). In ieder geval hebben we bijna alles die dag gezien waar de Cameron Highlands bekend om zijn: thee, aardbeien en rafflesia (en andere bloemen). Al met al een tocht die leuk en gezellig was. En dit maakte dat ik ook klaar was om door te gaan richting het strand.
En daar ben ik dan nu weer in de buurt. Ik ben vandaag aangekomen op Langkawi, een eilandje voor de westkust van Maleisie. We wilden eigenlijk gisteren gelijk doorgaan vanaf Penang naar Langkawi, maar toen we daar met de boot aankwamen bleek er geen ferrie meer te gaan die dag. Dus hebben we maar een tochtje door de stad gemaakt een paar prachtige gebouwen en tempels gezien en daarna lekker een paar biertjes gedronken. Lekker dagje en leuk om nog wat van Georgetown mee te krijgen. Ik heb in Georgetown trouwens de lekkerste burger in tijden, en misschien wel ooit, gegeten. Echt goddelijk was deze gisteren! Vanmorgen vroeg opgestaan en nu zitten we in een leuke kamer in een hostel op Langkawi, ongeveer 2 minuten van het strand en vanaf alle duty free winkeltjes. Worden een paar leuke dagen dus!
'We' zijn trouwens: Hazel (een oudere Pools/Engelse vrouw) en Evelyne (Nederlandse meid) en ik. Een gezellig trio! Vanavond staat er een 'All-U-Can-Eat-BBQ' op het programma! Dus daar kijk ik ook wel naar uit... En later laat ik weten hoe het was!
Paar bijzonderheden tussendoor...
Want ik heb vandaag toch weer een paar bijzondere/rare dingen meegemaakt.
Allereerst krijg ik net van een Maleisier die ik net in de bus heb ontmoet een biertje aangeboden terwijl ik achter een computer zit en dus niet echt gezellig kan doen, dikke prima! Maar deze meneer heeft mij onderweg wat bijzonderheden over mezelf verteld.
Hij begon namelijk te vragen in welk jaar en in welke maand ik was geboren. En toen bleek dat mijn gelukskleuren bruin, rood en oranje waren volgens de feng shui leer. En ik was wel een beetje geinteresseerd dus hij werd enthousiast en bood mij een gratis basis voorspelling aan. Nou, ik ga jullie proberen deelgenoot te maken van wat hij van mijn leven ongeveer heeft voorspeld.
Hij begon met nog wat vragen, de dag dat ik was geboren en de tijd dat ik was geboren. Nou de dag was natuurlijk geen probleem, maar het tijdstip wist ik niet zo goed. Ik had het gevoel dat ik in de ochtend (heel vroeg) ben geboren, dus ik heb aangegeven dat ik dacht dat het voor zessen 's morgens is geweest. Hoit en mim? Kunnen jullie mij hier uitsluitsel over geven? Toen pakte hij zijn boek en zocht een aantal symbolen en dergelijke op om te kijken hoe mijn toekomst er mogelijk uit zou komen te zien. Hier wordt het interessant. Ik kreeg eerst de waarschuwing dat hij mij alles zou vertellen wat hij wist (heeft hij gelukkig niet gedaan, want later bleek dat hij zelfs te kunnen zeggen wanneer ik ga overlijden, creepy!!!). Overigens viel hij wel meteen met de deur in huis: Mogelijk zou ik twee keer trouwen en dus ook een keer scheiden. Later zou hiervoor de uitleg komen...
Eerst kwam de rest van het verhaal. Mijn element is water en daarvan bestaan twee vormen, positief en negatief. Ik was negatief en gezien mijn bouw was dat niet goed voor mij. Ik zou namelijk meer geluk hebben als ik klein en tenger was, wat ik overduidelijk niet ben... Ja het begin was allemaal prachtig, zucht...
Ik ben geboren in de winter, wat betekent dat mijn zwakke orgaan mijn hart is en ik daar om moet denken. Iedereen heeft volgens de feng shui leer overigens een zwak orgaan, dus dit was niet erger voor mij dan voor anderen. Ik ben een varken en ik kan beter niet samen zijn met een slang (die is zes jaar voor mij of zes jaar na mij geboren). Ik zou wel heel goed passen bij een geit, konijn of tijger. Maar dat is niet het enige voor een goede overeenkomst, daarvoor moet namelijk het element ook goed passen. Voor mij zou het beste element aarde positief zijn.
Daarnaast bleek dat de elementen die ook goed bij me passen hout en vuur zijn. Deze elementen staan weer gelijk aan een aantal vormen aarde (vierkant), hout (rechthoek), vuur (driehoek) wat blijkbaar vormen zijn die bij mij passen. Metaal en water passen niet bij mij en daarmee legde hij uit dat drinken voor mij slecht zou zijn, maar roken geen probleem (vuur past bij me). Tsja...
Uiteindelijk kwam hij bij de uitleg over mijn twee huwelijken. Dat had iets te maken met hoe dominant ik zou zijn, ik zou meer liefhebbend moeten zijn en mijn man respecteren. Hoe ik het opvatte, en ik hoop dat ik het goed heb begrepen, kwam het er op neer dat de man toch wel de baas moest zijn. Nou hier kon ik dus wel inkomen dat dat er bij mij wel aan schort... Geen idee of ik dat ooit kan laten gebeuren ;) Uiteindelijk waren mijn favoriete kleuren: groen, rood, oranje, bruin en geel en mijn niet favoriete kleuren (die dus geen geluk brengen) wit, blauw, zwart en grijs.Oh ja, en hij voegde er nog aan toe dat de beste man voor mij iemand zou zijn die MINIMAAL 12 jaar ouder was dan ik en het liefst geboren in de maand juni (zes maanden eerder of later). En hij gaf me de tip om een niet met mijn eerste liefde te trouwen zodat ik een scheiding kon voorkomen en uiteindelijk te trouwen met een man die al getrouwd was... Heel apart allemaal, maar ik geloof niet dat ik hier echt in wil/kan geloven. Als ik het nu weer opschrijf voel ik alleen maar ongeloof. Maar het was wel grappig om iemand zo over je te horen praten...
Dit was het eerste bijzondere op mijn 3,5 uur durende tochtje van Kuala Lumpur naar Cameron Highlands. Daarna gebeurde er nog iets heel vreemds. Iets wat ik nog nooit heb meegemaakt en wat me behoorlijk heeft laten schrikken. Dit is ook best heftig, dus als je dat niet kan hebben, lees dan liever niet verder.
Zodra we dichter bij Cameron Highlands (Tanah Rata) kwamen kregen we meer bergachtig gebied. Dat betekent dus veel bochtjes en weinig rechte stukken, niet heel ver zicht dus. Op een gegeven moment kwamen we een bocht om en toen was er een minifile. Natuurlijk keek iedereen waardoor die werd veroorzaakt en er bleek iemand op de weg te liggen. De eerste gedachte bij iedereen was natuurlijk dat er een heftig ongeluk was gebeurd. Maar toen we dichterbij kwamen leek dat niet zo te zijn. Er was namelijk alleen deze jongeman op de weg, geen auto langs de kant, geen motor op de grond, niets. En aan de kant van de weg zaten twee mannen rustig op een stoeltje alsof er niets aan de hand was. Dus wij waren allemaal in enorme verwarring. Alle auto's reden langzaam om het lichaam heen, terwijl die jongen daar met zijn ogen open bleef liggen. Hij leek een beetje verward, maar er was echt geen spoor van een ongeluk, geen bloed, geen pijn op zijn gezicht te lezen. Dus wij denken dat hij doelbewust daar op de weg is gaan liggen. Waarom in vredesnaam? Een poging tot zelfmoord? Kijken of zijn god hem kan beschermen? Geen idee... In ieder geval had mijn maag zich drie keer omgekeerd en was ik aardig geschrokken. Hoewel ik blij was dat het geen fataal ongeluk was bleef ik er toch wel even over nadenken. En ik vond het eigenlijk voor zover ik kon zien een vrij belachelijke, stomme en vooral egoistische actie, als onze conclusies ten minste kloppen...
Het spijt me dat dit verhaal niet zo vrolijk is, maar ik moest het even kwijt.
Om toch een beetje een goed te eindigen kan ik aangeven dat mijn ritje hier naar toe verder prima is verlopen en dat de omgeving waar ik ben er prachtig uitziet. Het is hier koel,ik heb het op dit moment zelfs een klein beetje koud. Overal zijn bomen, theevelden en aardbeienkwekerijen en het stadje waar ik logeer ziet er romantisch uit! Ik ga weer een prachtige tijd tegemoet dus...
Het hoog(s)te punt van mijn reis!
Ik had in een hostel vlak bij het HQ (hoofdkwartier) geslapen zodat ik de volgende dag niet nog 1,5 uur hoefde te reizen. In dat hostel heb ik Jenni ontmoet en zij reisde ook alleen. Al snel besloten we samen de berg op te gaan en onze gids te delen (scheelde ook weer in de kosten voor de gids). Voor mij was het mijn eerste berg en ik vond het allemaal best wel spannend. En achteraf bleek dat terecht want het was nogal een pittig tochtje moet ik zeggen.
Om 8 uur waren we bij het HQ waar de onze grote bagage achter hebben gelaten, onze gids hebben opgeduikeld en onze permits hebben gekregen. Om 8.45 waren we dan zover dat we konden vertrekken. Het begon allemaal nog wel redelijk en de eerste 500 meter hadden we zomaar afgelegd. Het bleek echter niet zo gemakkelijk te blijven. Het eerste deel van de klim was weliswaar redelijk onderhouden en bestond uit een soort van traptreden, maar deze waren soms zo hoog dat het erg zwaar is. Daarbij ga je met iedere stap omhoog en je spieren raken dus langzaam maar zeker verzuurd van het klimmen. Ik had een klimstok gekocht en in het begin voelde ik me er maar een oud vrouwtje mee, maar wat is dat ding zijn geld waard geweest. Echt heel zinvol. Uiteindelijk hebben we de eerste dag ongeveer 4 uur over onze trip gedaan, wat een goede tijd is. Er wordt aangegeven dat je naar gelang je conditie er vaak 4 of 5 uren over doet om Laban Rata (het punt waar je halverwege stopt en slaapt) te bereiken. Wij lagen dus goed op schema.
Wel had onze gids ons de laatste kilometer alleen verder laten gaan, ik ging er maar vanuit dat hij ons volop vertrouwde en er van overtuigd was dat we het zouden gaan halen. Ook hebben we een aantal mensen naar beneden zien komen die ons af en toe wel een beetje angstig maakten. Een gids droeg zijn 'pupil' naar beneden omdat die vrouw dus niet meer zelf kon lopen. We hebben een vrouw gezien die aan de hand van haar gids met knikkende knieen stapje voor stapje naar beneden ging, ook zij kon bijna niet meer lopen. Maar met het vertrouwen dat wij fit genoeg waren zijn we stug doorgelopen. Gelukkig maar want we bleken ook veel fitter te zijn. Hoewel ik na 4 uren echt blij was dat ik het eindpunt had gehaald. Ik was werkelijk kapot en mijn spieren hadden het echt wel gehad.
Die middag lekker warme thee gedronken, kaartjes gelegd, en gezellig gekeuveld met andere klimmers. En 's avonds ging iedereen rond 7 uur of half 8 naar bed. We moesten namelijk om 2 uur weer opstaan om de klim naar de top van de berg te gaan maken. Na een soort van ontbijtje (wat zij 'supper' noemden) zijn we met onze jassen en handschoenen aan vertrokken. Het beloofde namelijk koud te worden. Echter was het eerste stuk van de tocht nog tussen de bomen en binnen no time stikten Jenni en ik bijna van de hitte in onze winddichte kleding. Toch maar weer uitgedaan dus, mede om te voorkomen dat je zo bezweet raakt dat je het nog geen twee minuten uithoudt op de top.
Binnen een half uur zagen we een meisje die er uitzag alsof ze flauw was gevallen of ging vallen, dus ook toen hadden we weer even goed de schrik er in. Waarschijnlijk heeft zij echter te weinig gegeten of net als wij te veel kleding aan gehad en is ze oververhit geraakt. Zeker weten doen we het niet want wij zijn maar gauw doorgelopen, wetend dat ze een ervaren (dat hoopten we dan maar) gids bij zich had. We hadden ons voorbereid op een paar enorm zware uren en zeker na de verhalen van sommige mensen/bekenden die we op weg naar beneden tegen kwamen. Gelukkig maar, want waarschijnlijk daardoor viel de tocht ons alles mee. We hadden geen treden meer, maar pure rotsen. En dat betekent dat je mooie kleine stapjes kunt doen en zo snel of langzaam kunt gaan als je wilt. Vergeleken met de dag ervoor vond ik het een schijntje. Sommige punten waren misschien stijler, maar doordat het makkelijker was je eigen tempo te bepalen en omdat het meer een 'echte klim' over rotsblokken was was het beter/leuker om te doen. Het scheelt natuurlijk ook dat we de meeste bagage nu in het hostel konden achterlaten en we dus minder gewicht mee hoefden te zeulen.
Ik heb bijna geen last gehad van de ijle lucht en kon tot aan de top redelijk gemakkelijk ademhalen. Soms had ik wat extra tijd nodig, maar het was een stuk minder dan de waarschuwingen die ik van een koppel had gekregen. Die had namelijk gezegd dat ze iedere 10 meter moesten stoppen door de ijle lucht. Ook heb ik niets gemerkt van hoogteziekte, dus eigenlijk kan ik zeggen dat alles heel goed is gegaan. Zelfs het weer heeft voor ons enorm mee gezeten. We hebben geen regen gehad op onze weg omhoog en bij zonsopgang was het behoorlijk helder. Alleen op onze weg naar beneden hebben we regen gehad. Wat natuurlijk niet heel fijn is, maar een stuk beter dan wanneer je omhoog gaat. We waren binnen ongeveer 2.45 uur aan de top!
Het enige wat de tocht nog wat lastiger maakte was de enorme kou op de top. Zolang we in beweging waren was het wel ok, en bleven we zelfs zweten, maar op de top kwamen we natuurlijk stil te zitten. We hebben een goed plekje uit de wind kunnen vinden, maar bij zonsopgang wilde ik toch omhoog om een goed uitzicht te hebben. Uiteindelijk zijn we door de kou niet superlang op de top gebleven. We zijn toch maar weer naar beneden gegaan zodat we weer in beweging zouden zijn.
Binnen ongeveer een uur waren we terug bij Laban Rata. Daar hebben we rustig en uitgebreid genoten van een goed ontbijt waarna we hebben uitgecheckt. Met al het gewicht wat we nog hadden zijn we met een aardige groep tegelijk naar beneden gelopen. De tocht naar beneden is niet de makkelijkste. Het lijkt misschien simpel, maar je moet bij iedere stap goed kijken waar je je voeten neerzet en er voor zorgen dat je niet uitglijdt. Daarnaast is het een enorme belasting op je knieen, vooral bij de stukken met de enorm hoge stappen. Ook hier kwam de klimstok weer goed van pas. Iedereen slipte of glibberde af en toe wel wat, maar door heel rustig aan te doen zijn we allemaal veilig weer beneden gekomen. Het heeft ons alleen het laatste stuk, van Laban Rata naar de Timpohon gate, net zolang gekost om naar beneden te gaan als omhoog. We hebben er dus weer ongeveer 4 uren over gedaan. En iedereen was gruwelijk blij om eindelijk beneden te zijn, moe, last van de knieen, spierpijn, maar zeer voldaan. Jenni en ik hebben als de wiedeweer ons certificaat opgehaald en die ga ik straks heel trots aan mijn muur hangen.
Al met al was het dus een behoorlijk pittige en soms barre tocht, maar het was het allemaal waard! Dit was een van de meest bijzondere dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan!
Als jullie wat beter willen weten waar ik het precies over heb en welke afstanden we hebben afgelegd, zie dan ook deze kaart: http://www.asiavalley.com/images/Malaysia-Sabah-Map03-Mount_Kinabalu.jpg
Er zijn deze keer niet zo heel veel foto's maar tijdens het klimmen was dat niet altijd handig en een deel van de foto's, die van de eerste dag, heb ik nu niet hier, misschien voeg ik die later nog toe. Dus het kan zijn dat er nog foto's aan deze serie worden toegevoegd.
Caves en spieren!
Volledig afgesloten van de wereld heb ik de afgelopen dagen doorgebracht in Mulu National Park nadat ik uit Kuching ben vertrokken. Via Sibu (met de boot naar toe gegaan) en Miri (laatste stuk met de bus) ben ik naar het park gevlogen. De enige manier om het park te bereiken is namelijk met het vliegtuig of met de boot (die er 10 uren over doet). Iedereen vliegt dus naar Mulu en dat is op zichzelf al best bijzonder. Als je bent geland heb je ook gelijk het gevoel dat je in een superkleine gemeenschap terecht bent gekomen. Het vliegveld is echt superklein en heeft slechts één startbaan/landingsbaan. Ik kwam aan het begin van de middag aan en ik kon daarmee gelijk die middag nog een tocht maken. Ik heb gelijk de eerste dag mijn hele planning gemaakt en ik wist dus precies hoe mijn programma er uit zou zien. Best prettig om eens een paar dagen te weten wat je gaat doen (meestal heb ik vandaag nog geen idee wat ik morgen ga doen).
De eerste dag ben ik begonnen met de Langs cave en de Deer cave. De eerste grot is een van de kleinste (de gids zij dat het de kleinste was, maar later kwam ik er achter dat er een kleinere is) grotten die ze hier hebben. Hij was echter goed gevuld met stalagmieten en stalagtieten en dus erg mooi om te zien. Daarnaast was het erg prettig vertoeven in de grot waar het lekker koel was. Daarna zijn we naar de Deer cave gegaan. Dit is de grootste grot (van de grotten die als show-cave gebruikt worden) en er wonen ongeveer 3 miljoen vleermuizen in. De grot zelf was vooral groot en ik vond hem een stuk minder mooi dan de Langs cave, de stank van de guano was ook niet echt prettig. Toch was ook dit indrukwekkend en vond ik het bijzonder om te zien. Maar het meest bijzondere moest nog komen, de uittocht van de vleermuizen die naar voedsel gaan zoeken. Na onze tocht door de grot gingen we rustig buiten op de bankjes zitten wachten en na een tijdje kwam de eerste groep er al aan. De gidsen vertelden ons klaar te gaan zitten met de camera's want de vleermuizen waren op de camera's al te zien. En het uitvliegen blijkt ook een heel proces te zijn. Eerst vliegen ze in een hele groep rondjes in het voorste deel van de grot waarna ze in groepen de grot uitvliegen. In de lucht lijkt de groep die vertrekt op een enorme slang die door de lucht glijdt, dat ziet er echt schitterend uit. En omdat we het hier hebben over 3 miljoen vleermuizen hadden we wel even tijd om naar dit proces te kijken. We hebben ongelooflijk veel groepen als slangen door de lucht zien glijden. Sommige mensen gingen er zelfs bij liggen omdat ze last kregen van hun nek. Het maakte allemaal niet uit, zoiets bijzonders als dit was het allemaal waard.
De volgende dag heb ik mijn tweede tocht naar de andere showcaves gemaakt. Vandaag zou ik de wind cave en de clearwater cave bezoeken. De namen van de grotten hier zijn alles behalve verassend of spannend. De wind cave heeft zijn naam omdat er soms winden te voelen zijn door de smalle gangen en de clearwater cave heeft zijn naam te danken aan het heldere water wat er doorheen stroomt. De Deer cave is overigens ontleent zijn naam trouwens aan alle herten die er vroeger rondliepen. Ze kwamen vooral af op het zoute water in de grot. Tegenwoordig zijn de herten doorgetrokken waarschijnlijk door het aantal mensen wat nu dagelijks de grot bezoekt. Langs cave is genoemd naar de persoon die hem heeft ontdekt, ook niet zo spannend dus. De grotten waren wel weer bijzonder mooi. Vooral de Wind cave was erg mooi, vergelijkbaar met de langscave en overal mooie witte stalagmieten en -tieten. Clearwater cave was ook wel mooi, maar toch een stuk minder mooi dan de Langs cave en de Wind cave. Het is wel bijzonder om het mooie heldere water te zien, maar verder voegde het niet zoveel toe. Ik vond het wel bijzonder om te zien dat één van de stalagmieten een schaduw op de muur worp (met behulp van een kunstmatig licht overigens) van een vrouw, waar dat deel van de grot vervolgens ook maar naar genoemd wordt.
Ik ben daarna te voet teruggegaan (ik was met de longboat gekomen) via de moonmilk trail waarop ik de moonmilk cave nog tegen kwam. Dat is de enige grot die je zonder gids mag bezoeken en ik was daar helemaal alleen. Ik was erg blij met mijn hoofdlampje want hier was echt helemaal geen licht. Het was de kleinste, maar één van de mooiste grotten. Juist omdat hij zo klein was en omdat hij zo wit was. Super dus. De tochten door Mulu park zelf zijn wat minder exciting dan die in Bako national park omdat het allemaal over planken of weggetjes gaat. Het voordeel daarvan is dat je niet op hoeft te letten waar je je voeten neerzet en je veel meer de kans krijgt om om je heen te kijken. Dat vind ik toch ook wel heel prettig, hoewel ik in dit park behalve bomen, paddestoelen, insecten en een paar eekhoorns niet heel veel wildlife heb gezien...
Toen ik terugkwam bij HQ (headquarters) had ik enorm trek want het was inmiddels 14 uur en ik had voor half 9 al ontbeten. Dus ik het snel een lunch naar binnen gewerkt om vervolgens nog een tocht zonder gids richting de waterval te doen. Ik heb mijn muziek meegenomen en heerlijk nog een aantal kilometertjes gewandeld (nog een paar extra omdat ik verkeerd was gelopen). Deze tocht was gelukkig iets meer door de bossen en dus wat natuurlijker, maar nog steeds vlak. Lekker om te wandelen dus.
Uiteindelijk was ik tegen zonsondergang weer terug en heb ik genoten van een ware liefdes-zonsondergang, zie foto's. Het was er weer eentje met prachtige kleuren waar ik heerlijk in mijn eentje van heb genoten. Die avond heel vroeg naar bed gegaan omdat ik de volgende dag al om 7 uur paraat moest staan voor de Canopy walk. Deze tocht was wel grappig om te doen, je gaat namelijk 25 meter omhoog om vervolgens op die hoogte door het bos te lopen via een soort touwbrug. Deze Canopy walk is een van de langste in de wereld, namelijk 480 meter lang. Je hebt een mooi zicht op de bomen vanuit de lucht, maar ook deze keer geen dieren te bekennen. Wat volgens de gids te maken heeft met het feit dat er iedere dag de hele dag door mensen lopen omdat er de hele dag door tochten worden georganiseerd. Ik vond het wel een belevenis om op die hoogte rond te lopen en over de wiebelige bruggen/paden te wandelen. Hoit zou dit echter niet trekken, met die hoogtevrees en dergelijke wiebeligheid komt dat niet goed...
Na deze tocht had ik het wel gehad, ik heb behoorlijk wat kilometertjes gewandeld en aardig wat trappen op en af gelopen. Dus ik heb lekker gedouched en mijn boek gelezen totdat ik het vliegtuig kon nemen.
Wat ik bijna vergeet te vertellen is dat veel mensen me hier gespierd noemden!!! Hehe, dat is eindelijk eens wat anders dan het 'Big girl' wat ik normaal hoor. Hier kan ik wel blij van worden. En men heeft er in ieder geval vertrouwen in dat ik de Mount Kinabalu wel ga redden. Deze berg van 4095 meter hoog ga ik 18 en 19 oktober beklimmen! Ik hoop in ieder geval dat ik het haal natuurlijk, maar ik kijk er erg naar uit. Het kost allemaal nogal wat om dit te kunnen doen, maar het lijkt me zeer bijzonder en dus ga ik er voor.
Tot na de Mount Kinabalu!!!